Meşe Palamudumsu Özlemler

Bunaltıcı 2020'nin son günlerini doğada yaptığım yürüyüşler ile geçirmeye çalışıyorum. Umutla umutsuzluk arası zihinsel yolculuklar da yapıyorum. Bu yürüyüşümde önüme çıkan meşe palamudu beni başka bir zihinsel yolculuğa çıkardı. Beni, küçük bir kız çocuğu olduğum zamanlara götürdü. O zamanlar da meşe palamudu gördüğümde hayretler içinde kalıyordum. Kocaman ağacın altında miniciktim. Meşe palamudunun görkemli ve güzel oluşu karşısında hayranlıkla her santimetresini inceliyordum. Ne dünü ne de yarını düşünmüyordum. Bu açıdan bakınca küçük bir kız çocuğu olduğum zamanlarda ben de bir meşe palamuduydum galiba. Yarını ve dünü düşünmeden var olan, kaygısız, neşesi yüzünden eksik olmayan o kız çocuğunu özledim. Meşe palamudu nasıl oldu da bu kadar güzel var olabildi diye düşünen, yaratıcının onu güzel yaratmış olduğu hakkında hayranlık duyan minik beni özledim. 

Şimdi 2020'deki bana bakıyorum. Bunaltıcı bir yılın son günlerinde meşe palamudu ile karşılaşmayı beklemediğimden kısa bir sevinme hissi yaşadım. Belki de beklenmedik bir şekilde görmek bir teselli gibi geldi bana. Teselli gibi gelen şey meşe palamudumsu çocukluğumu anımsatmış olmasıydı. 

Dünyada alıştığımız ne varsa hepsi tepetaklak olurken ve normal yaşam denen kavram daha da kötüye gidiyor gibi gözükürken, meşe palamudu kendi dünyasında endişesiz bir şekilde var olmaya devam ediyor gibi gözüküyordu. Yarınlar hakkında endişe etmiyor, yapraklarını dökmemiş, meyve vermekten vazgeçmemiş. Meşe palamudu direniyor. Dünya acı günler geçirse de insanlar umutsuzluktan yapraklarını dökse de meşe palamudu direniyor. 

Bir meşe palamuduna gıpta edeceğimi düşünmezdim. Ancak meşe palamudunun 2020'den önceki gibi devam ediyor olması, hiçbir değişiklik olmadan hayatına devam edebiliyor olmasına gıpta ettim. Gelecek hakkında hiçbir endişesinin olmamasına gıpta ettim. Dün ve yarın hakkında düşünmeden var olabilme özgürlüğüne gıpta ettim. 

Aslında biraz düşününce dün ve yarın hakkında düşünmek bugünüme ne gibi bir katkıda bulunuyor ki? Eğer bir katkısı yoksa dün ve yarın hakkında çok fazla düşünmem gerekli bir şey değilmiş gibi geliyor. Yine de gizliden gizliye düşünmeye devam ediyorum. Sınırlı hayatımı neden bu düşünceler ile sıkıyorum ? Çünkü insanım. Ancak bir meşe palamudundan ümitlerimi yeşertecek ilhamı da alabilirim. Çünkü insanım. İnsanlığımı karamsarlıklar yönünde kullanabileceğim gibi iyimserlikler yönünde de kullanabilirim. Ama insan olmak bir tür iniş çıkışlar olduğundan bazen yorulup bunalıyorum. Biliyorum, insan olan herkes aynı süreci bazen hafif bazen ağır derecede hissediyor. En iyi bildiğimiz duygu kendi yaşadığımız duygular olduğundan, kendi duygularıma dair yazabilirim.

Meşe palamudumsu özlemim, gelecek adına umutlu hissetmeme yardımcı olacak mı bilmiyorum. Ama Travmatik Yıl 2020'de, bir zamanlar meşe palamudu olduğum zamanları özlediğim bir gerçek.

Görseller : Hacer Çinçik 

Yazar: Hacer Çinçik

#travma #travmatik #özlem #yarın #dün #iyimserlik #karamsarlık #ilham #yaratıcı #süreç #inspiration #hayranlık #teselli #trauma #traumatics #pandemi #depresyon #depression #depressionawareness #evrensel #duygu #denge #bilinmezlik #umut #hope #umutsuzluk #psychology #philosophy #motivation #counselor #psikolojikdanışman #danışman #danışan #counseling #photo #blogger #blog #blogging #bloggerstyle #bloggingcommunity #writing #writers #writingcommmunity #psikoloji #felsefe #yaşam #seçim #neşe #davranış #sağlık #toplum #korku #kaygı #panik #öfke #bıkkınlık #hayalkırıklığı #kapanakısılmışlık #yalnızlık #çaresizlik #şok #insan #human #being #motivasyon