DİKENLİ YOL

Bir ikindi vakti kısa bir yürüyüşe çıktım. Covid-19 yüzünden dışarı çıkmakla çıkmamak arasında kalsam da dışarı çıkıp temiz hava alma isteğim daha ağır bastığından yürüyüşe çıktım. Tabi ki maskemi taktım, kolonyamı sürdüm ve sosyal mesafemi koruyup hiçbir şeye değmeden çıktım dışarı. Bir de baktım ki insanların çoğu yürüyüşe çıkmış. Ve ilginç bir şekilde herkes sözleşmişçesine yolun sadece bir tarafından yürüyor. Yolun diğer tarafı ise bomboş. Tabi dikenler ve ötüşen kuşları saymazsak! Acaba bu insanlar için dikenler, virüsün bulaşma riskinden daha mı tehlikeliydi? Ben ayağımda sandalet dikenli yolda yürüdüm. Ara ara dikenler ayağıma battı ya da kıyafetime takıldılar. Ama yolumu değiştirmedim. Çünkü Covid-19 mu dikenler mi daha tehlikeli diye sordum kendime. Tabi ki Covid-19 daha tehlikeli! Ben bu şekilde yürümeye devam ederken karşı yoldaki insanlar yan yana baya bildiğimiz sosyal mesafenin hiçe sayıldığı bir yürüyüş yapıyorlardı. Sağlıkları için çıktıkları yürüyüşte sağlıklarını hiçe saydıkları bir yürüyüş!

Dikenler hakkında ne düşünüyorlardı acaba? Birileri dikenleri yoldan çekip o yoldan yürüseydi ve yolun diğer tarafı da kullanılsaydı o yolda dikenler çıkmaya devam eder miydi? Sanmıyorum. 

Yeni bir yol açmak varken sırf kalabalık o yolda diye kalabalıkla yol almak her zaman güvenli olmayabilir. Bazen kalabalığın dışındaki alternatifler daha güvenlidir. Bu insanlar kalabalığın dışına neden çıkmadılar? Diğerlerine uymak her zaman akıllıca mıdır? Sırf birtakım engeller var diye kalabalık ve daha tehlikeli olduğu bariz olan yolu kullanmak ve içten içe kendini 'kalabalığın gittiği yol daha güvenlidir'e ikna etmek nereden bakarsam bakayım bana mantıklı gelmiyor. İlginçtir ki ben yolda bu düşüncelerle ilerlerken geriye dönüp baktığımda kimisinin karşıdan karşıya yani yolun benim tek başıma yürüdüğüm tarafına geçtiklerini şahit oldum. Birinin o dikenli yoldan yürümesini beklemişler sanki.

O an şunları düşündüm. Ben yürürken dikenler battığında bile bu beni yolumdan etmedi. Dikenler battığında yaptığım şeyler ; onları yolumdan bir kenara çekmek, ayağıma bayanları temizlemek, kıyafetime takılanları ayıklamak ve yoluma devam etmekti. Yürüdüğüm yol için şikayetlenmedim ya da bu yol beni mutsuz etmedi. Canım yanmış ve yorulmuş olabilirim ama ben bu yoldan oldukça keyif aldım. Bu düşüncelerle evime döndüm.

Acaba insanlar sürü psikolojisine bu kadar mı alışmış ya da hapsolmuş? Yeni olandan, yeni için ödenecek bedellerden canları pahasına bu kadar korkuyorlar mı? Yürüdükleri yolda yalnız olmak ya da ilk adımı atan olmak yani grubun dışındaki yola adım atmak Covid-19'dan daha mı hayatiydi? Üstelik yolda yürüyen diğer insanları yeterince tanımıyorlar bile. Sadece aynı anda ama bireysel olarak yürüyorlar. Yürüdükleri yol bittiğinde hiçbiri diğerini hatırlamayacak belki de. Sanıyorum diğerlerinden ziyade içlerine işlemiş olan 'diğerleri' duygusuna hapsolmuşlar. Kendi yollarından gidemeyecek kadar çekincelerle dolular. Ve bir o kadar da bu çekincelerini kabul etmeyip binbir bahane üreterek inkar edecekler. Üzücü bir tablo.

Bu sözlerimi dikenli bir yoldan yürüyenlere ithaf ediyorum. Kendi yoluna inan. Dikenler var diye, kalabalık hep diğer yolda diye endişe etme. Yolundaki dikenleri temizlemek, kalpteki dikenleri temizlemekten her zaman daha kolaydır. Yürüyüşünden keyif aldığında seninle bu keyfi paylaşmak için sana eşlik etmeye gelenler de olacaktır. Yolunu sev. ♥️

Görseller : Hacer Çinçik 

Yazar : Hacer Çinçik

#psychology #philosophy #motivation #counselor #counseling #walking #way #thorn #art #photo #photoshop #blogger #blog #blogging #bloggerstyle #bloggingcommunity #writing #writers #writingcommmunity #psikoloji #felsefe #yaşam #seçim #neşe #davranış #diken #yol #kuşlar #sağlık #aynılık #toplum #yüzleşmek #inkar #korku #baskı #kalp #sevinç #mutluluk #akıl #insan #human #being #similarity #mindfulness #motivasyon #mantık