Zamerais Blog

Adana için ilkbaharın gelmesi demek turunçgillerin çiçek açması ve şehri güzel kokuların sarması demektir.  Fotoğraftaki limon çiçeğine ve gerideki tomurcuklara bir bakın! Her biri çiçek açtığında hava kimbilir ne kadar güzel kokularla kaplanacak!  İnsan bazen bir çiçek gibidir.  Bir yeniliği başlatıp değişmeden önceki hali çiçeğin tomurcuk hali gibidir. Tomurcukları açabilirse güzel kokular yayacaktır. Tomurcukları birer meyveye dönüşecektir. Ancak bazı tomurcuklar var ki çiçek açmadan önce başka başka rüzgarlara kapılırlar ve çiçek açamazlar. Çiçek açmamış tomurcukların yaprakları dağılarak öylece toprağa düşerler. Meyve vermeyen bu tomurcuklar eğer çiçek açabilseydi, kesinlikle bir meyveye dönüşme ihtimalleri de vardı.  Çiçek açmadan toprağa düşen tomurcuklar bu yüzden beni hüzünlendirir. O tomurcuklarda başlamadan bitmiş bir şeyler vardır. Bu hüznim, henüz var olma şansı bulamadan yok olan şeylere dair tuttuğum bir yastan kaynaklanıyor. O yüzden bir tomurcuk görd...

Çiçeklerin o yumuşak, güzel ve renkli yapraklarına bir bakın! Sarı, tıpkı Güneş!  Bu çiçekler kıskançlık duyulacak kadar çok güzel, değil mi?  Bugün kıskanılan çiçeklerin yolculuğundan bahsedeceğim.  Çiçeklerin dönüşüm geçirmeden önceki ilkel hali yani tohum, bahçeye çıkarıldığı için mutluydu.  Öncesi ve sonrası yokmuşçasına mutluydu.  Çünkü çiçekçide beklerken çiçeklerden duyduğu güneşi, rüzgarı, gökyüzünü şimdi görmüştü. Bu mutlu anlarının sonsuza dek sürmesini diledi. Ancak sonsuza dek süren mutluluk yoktu.  Tohum mest olduğu duygular içindeyken birileri tohum için bir çukur kazıyordu. Tohum çukura atılana dek çukuru fark etmedi. Çünkü çukurun onun için kazılmış olabileceğini düşünmedi. Eğer çukura atılacaksa neden onu çiçekçiden alıp buraya kadar getirmişlerdi, neden onca zahmete katlanmışlardı ki?  Tohum için kazılan toprak, açılan çukur tohuma bir mezar gibi gözüküyordu.  Tohum onu o çukura neden attıklarını bir türlü anlayamıyordu.  B...